De meest gegeven minors bij BRCGS versie 9 audits (voor food producenten)

BRCGS gaf een tijdje geleden een webinar waarin zij de vaakst gegeven non-conformiteiten bij audits tegen versie 9 toelichtten. Het was een vrij teleurstellende presentatie, vond ik persoonlijk, gezien het TYPE van de uitgedeelde non-conformiteiten. Zij gaven de top 5 mee, en wat bleek daaruit? Welnu, eenzelfde conclusie als ik al in een eerdere blogpost maakte: alle 5 de NC ‘s komen uit hoofdstuk 4, en hebben te maken met de binnenkant van de fabriek. Ik verklaar mij nader: dit zijn non-conformiteiten die ik normaal gezien niet bij audits verwacht maar eerder bij een inspectie…

Ik som ze even voor je op:

4.11.1 de hygiënische toestand van de infrastructuur en machines

4.9. 1.1 het beheer van chemicaliën op de vloer

4.6.2 het ontwerp en constructie van machines

4.4. de muren die niet proper genoeg zijn…

4. 4.8 de toestand van de deuren… Geeuw

Ben je nog wakker?

Je ziet het duidelijk: auditoren zijn inspecteurs geworden: als dit de meest voorkomende types gebreken zijn in BRCGS gecertificeerde bedrijven, dan is de voedingsindustrie goed bezig, want dat zijn zaken die makkelijk op te lossen zijn (en in mijn ogen ook wel voor een groot stuk te wijten aan onaangekondigde bezoeken).

Theorie vs praktijk

Ik lees niks over gebreken in systemen, laat staan over borging van voedselveiligheidsparameters. Validatie, iemand? Nochtans, volgens mijn ervaring valt daar wel het een en ander nog bij te spijkeren.

Als ik auditoren zie vallen over het feit dat er in de personeelsgang een kast (op slot) staat, en daarin staat een bus autowax, waarbij vervolgens de vraag komt om de technische specificatie daarvan te tonen, dan vraag ik me af waar we mee bezig zijn.

Als ik auditoren zie vallen over het feit dat de CEO de BRCGS Position Statements niet kent (dat zijn die bijkomende interpretaties bij specifieke normeisen), dan moet ik even in mijn wang knijpen.

Als ik auditoren bij een bedrijf van 15 mensen (met amper een klacht, een gestroomlijnd proces, en een fabrieksvloer om van te eten) een non-conformiteit zie geven over het feit dat er geen gedegen Food Safety Culture Plan zwart op wit op papier staat, tja…

Hoe zit het bij jou? Wat zijn jouw ervaringen met de recentste audits? Krijg je soms ook het gevoel dat een auditor wat uitgekeken is op het auditeren? dat de toegevoegde waarde niet meer is wat ze ooit was?

Re-think audits

Ik weet het, ik blijf maar op dezelfde nagel kloppen, maar het is tijd om het begrip ”audit” te herdenken. Audits moeten opnieuw meerwaarde bieden. Audits moeten op een andere manier gebeuren. Het is tijd om met alle actoren rond de tafel te zitten, op mondiaal vlak welteverstaan, en eens een grondige reflectie te maken van de voorbije 20 jaar aan food safety audits. 20 jaar geleden moest een auditor de basis nog “uitleggen” aan een voedingsbedrijf. 20 jaar later ligt de lat hoger, ligt de klepel elders. Nochtans is de werkmethodiek bij een audit dezelfde gebleven. Ergens klopt er dus iets niet.

En wat er zeker ook niet helpt in dit verhaal, is de kostprijs van een audit. Een KMO’tje die € 8.000 per per jaar moet neertellen voor een doorlichting van zijn voedselveiligheids-“systeem” zonder veel meerwaarde, tja… dan kweek je audit moeheid natuurlijk. Ook daar valt eens over na te denken. Is dit commerciële model het meest geschikte om de voedselveiligheid bij bedrijven controleren? Ik stel maar de vraag…

De stok in het hoenderhok is geworpen. Wie raapt hem op?

Alexander Platteeuw