‘t Is de schuld van de auditor

Het is vrijdagavond. Je hebt een lange werkdag achter de rug, en je bent moe. Je wil naar huis. Er is niet veel verkeer meer, en diezelfde avond staat er nog een etentje bij vrienden gepland. Je wil dus écht naar huis. Op de snelweg duw je wat harder op het gaspedaal. Ja, je gaat boven de 120 km/u. En dan plots… zwaailichten in je achteruitkijkspiegel. Verdorie. Je vertraagt op de pechstrook De politieman achter jou komt naar je toe gestapt.

Hoe reageer je hierop?

1. Je verontschuldigt je overdreven. Je geeft toe dat je te hard reed, en dat je dit niet had mogen doen. Kortom: je neemt een onderdanige houding aan, en ondergaat de preek van de politieman. Je buigt het hoofd, kijkt de man niet aan, en slaat mea culpa.
2. Je gaat in het offensief. Je wordt een beetje boos, en verklaart dat jíj het slachtoffer bent, terwijl er tegelijkertijd honderden andere zondaars niet gepakt worden. Er is toch geen verkeer, dus wat is het probleem?
3. Je mort wat, maar zegt: “Kom, geef me die bekeuring nou maar, dan zijn we er vanaf. Ik weet dat ik te snel reed, dus het heeft geen zin om hier veel woorden aan vuil te maken.”

Psychologisch gezien maak je het meest kans op een kwijtschelding van de boete als je jezelf in positie A stelt (voor de psychologische onderbouwing: lees eens De naakte aap van Desmond Morris).

Herinner je je nog de laatste slotmeeting van de audit bij jou op bedrijf? Hoe reageerden jij, of je collega’s, bij het aanhoren van de non-conformiteiten?

Auditoren zijn géén politiemensen, laat dat duidelijk zijn. En in het verkeer zijn er eenduidige wetten die beoordeeld worden. In een food safety standaard is er veelal interpretatie mogelijk. Dat is waar. Maar, als je reageert zoals in situatie B, is dat dan wel terecht? Ben je écht niet akkoord met het oordeel van de auditor, of wil je kost wat kost je gelijk halen om toch maar dat A-certificaat te halen?

De verleiding én de druk van de directie, achterban, markt, of klant, kunnen hoog zijn om te reageren zoals bij B. Want dat is nu net het perverse van een scoresysteem zoals toegepast door BRC en IFS: iedereen wil liefst de hoogste score op zijn certificaat zien staan. Want dat is makkelijk voor de lezer om te oordelen. “Geen AA-score? Dan moet je wel een tweederangs-bedrijf zijn.”

Fout, fout, fout! Ik zie veel liever een bedrijf met een pak NC’s – waaraan nadien gewerkt wordt – i.p.v. een showvertoning tijdens de audit, waarbij een AA-score toegekend wordt, die iedereen in het bedrijf in slaap sust. Tot grote frustratie van de food safety manager achteraf, want die krijgt intern niks meer gedaan.

Dus, geachte BRC, IFS en gelijkgestemden: stap af van dat vervloekte score-systeem. Maak kennis met de realiteit en praat met bedrijven in de praktijk.

À propos, wist je trouwens dat BRC al input gevraagd heeft omtrent versie 8 van diens Food Safety standaard? Mijn input is bij deze bekend…

En, mocht je emoties voelen opwellen tijdens de slotmeeting van de audit: weet dat je van mij niet onderdanig hoeft te zijn, maar discussieer met eerlijke argumenten. Besef diep vanbinnen dat de auditor wel een punt heeft, aanvaard dit dan. Je kan er maar slimmer van worden als organisatie. Ik heb al directieleden (en “consultants”) meegemaakt die bij iedere opmerking vroegen waar dit ergens in de eisen vermeld stond, om daar vervolgens dan allerlei non-argumenten bij te sleuren, en als slotconclusie vermeldden dat zij er toch “op vooruit waren gegaan t.o.v. het verleden”, maar dit niet weerspiegeld zagen in het resultaat van de audit. Tja, feiten zijn feiten. Accepteer ze indien correct, contesteer ze indien niet. Mijn ervaring leert mij dat zij die de schuld voor een minder goed auditresultaat bij de auditor leggen, meestal beter in eigen boezem kijken.

Hoe zelf mijn psychologische tips & tricks toepassen als (intern) auditor?

Leer meer