Food retailers willen afwijken van wetgeving etikettering

Mag ik eens heel luid vloeken? Mag het, ja? Ik zal je zeggen waarom. Meer en meer klagen klanten tegen mij over food retailers die wettelijke etiketteringsvoorschriften naast zich neerleggen.

Ik verklaar me nader: de producent van het private label levensmiddel moet een lijvige specificatie per product overmaken aan de retailer, inclusief input voor de opmaak van het etiket op de consumentenverpakking. Dit behoort tot de standaard procedure ter goedkeuring van een product vooraleer het in de rekken komt.

Deze info moet U-I-T-E-R-A-A-R-D aan de Europese, en in sommige gevallen ook nationale, wetgeving voldoen, dat spreekt voor zich.

Waarom zijn er dan bepaalde supermarktketens die zichzelf boven diezelfde wetten stellen, en de input van hun leveranciers in de wind slaan? Marketing bobo’s die vinden dat bepaalde E-nummers niet goed klinken op een etiket? Product managers die liever toch een andere omschrijving van het artikel wensen? Of een fotootje willen toevoegen op het etiket, dat daardoor niet conform de inhoud van de verpakking is? Dit is het type verzuchtingen die mij recentelijk vaker en vaker, en wat mij betreft dus té vaak, bereiken.

Ik krijg dan ook meermaals de vraag van klanten hoe ze daar mee om moeten gaan. Want wie draagt de verantwoordelijkheid als er morgen een claim, laat staan een recall, omwille van onwettelijkheid volgt?

Want de producent komt als eerste in het vizier natuurlijk. In sommige gevallen staat de naam en het adres van de producent op het artikel. Bij dierlijke producten het FAVV erkenningsnummer van diezelfde producent op de koop toe.

Het is dus niet meer dan terecht dat levensmiddelen producenten zich zorgen maken over de juridische consequenties bij dergelijke discussies. Om het dan nog niet over eventuele financiële consequenties te hebben bij problemen.

Enerzijds is er de correcte informatieverstrekking door de producent aan de retailer. Anderzijds slaat die retailer de verstrekte info vervolgens in de wind, en doet zijn eigen ding. Maar de verpakking draagt (in bepaalde gevallen) toch de identificatie van de producent.

Wie draagt hier de verantwoordelijkheid?

Mijn advies?

1. Pluis de kleine lettertjes uit van je overeenkomst met je retail klant! Staat er niks in omtrent wettelijkheid van etiketten of communicatiemiddelen? Zet dit op papier!

2. Zorg dat je een full tracing hebt van alle communicatie met je retail klant.

3. En aangezien de wetgeving, in het bijzonder de EU Verordening 1169/2011, of de FIC wetgeving (Food Information for Consumers), bepaalt dat de naam (en adres) van de operator op het etiket ófwel de producent dan wel de verdeler mag zijn, raad ik je aan om te pushen richting naam en adres van de retailer op het etiket.

Maar wacht eens even… Ik voel mezelf in herhaling vallen! Hoezo? Jazeker! Op 10 maart 2015 schreef ik namelijk een zéér gelijkaardig artikel over een Franse retailer die het niet zo nauw nam met de wet (klikken maar!). Er zijn er blijkbaar die het nog niet begrepen hebben.

Bijkomend probleem: hoe leg je dit uit aan je auditor bij je volgende IFS, BRC, FSSC 22000 of FAVV autocontrole audit?

Ik hoop dat ik dergelijk bericht niet over 5 jaar opnieuw moet schrijven. Serieus zeg!

Wil je jezelf optimaal wapenen tegen dergelijke discussies met je klant? Vraag dan hier meer info over mijn hands-on opleiding etikettering. Je leert er de wettelijke bepalingen, en hoe deze toe te passen in de praktijk, aan de hand van joúw etiketten en joúw producten.

Alexander Platteeuw