Food safety culture tip: Meneer mag naar de prullenmand

Het is lang geleden, maar ik werd onlangs in een mailtje aangesproken met “Beste meneer Platteeuw”.

Wow, voelde ik me even belangrijk… Not!

Ik hou niet zo van die formaliteiten. We hebben allemaal een voornaam gekregen om elkaar daarmee te kunnen aanspreken. Dat was origineel nu net de bedoeling. Wist je trouwens dat in IJsland de voornaam belangrijker is dan de familienaam? Het telefoonboek is daar gesorteerd op voornaam, jawel! Ik moet er wel bij vertellen dat de familienamen daar samengesteld zijn uit de naam van je vader met als suffix -son of -dottir.

In Franstalig België, en al zeker in Frankrijk, word ik ook veel vaker begroet met “monsieur Platteeuw”. Dat zit daar nu eenmaal meer ingebakken dan bij ons. Iedereen die zaken doet met deze taalzones zal dit beamen.

Zijn dergelijke formaliteiten nu een goede of slechte zaak, en is dat eigenlijk belangrijk?

Wel, ik denk wel degelijk dat dit iets belangrijks is. Iets fundamenteels. Het toont een bedrijfscultuur aan. Bij formele begroetingen wijst dit op een sterke hiërarchische lijn. Een verticale structuur. Eentje waarbij er hoogstwaarschijnlijk meer schroom is om iemand van een hoger hiërarchisch niveau aan te spreken. Laat staan om je beklag te doen over iets of iemand in het bedrijf.

Dat lijkt misschien een onbenulligheid, maar ik kan toch een lijn trekken tussen de “monsieur”-bedrijven en de “Alexander”-bedrijven. Een lijn tussen vlotte interne communicatie, en dus veel meer kwaliteitscultuur, en anderzijds een ietwat stroevere manier van communiceren.

Als we spreken over kwaliteits- of voedselveiligheidscultuur, dan draait alles rond communicatie. Zonder open communicatie mag je nog zoveel beleidsteksten, KPI’s of enquêtes hebben, het zal nooit werken.

En als ik spreek over open communicatie, dan is dit zowel top-down als bottom-up. Het begint bij de top-down, jawel meneer de directeur. De CEO zet de toon, geeft het juiste signaal, en motiveert zijn mensen. Eenmaal dat goed zit, kunnen mensen bottom-up issues melden, zonder schroom, zonder bijbedoelingen.

Dát is waar food safety culture om draait.

Het is niet meer dan logisch dat de GFSI Food Safety Culture heeft ingevoerd via BRC, IFS en FSSC 22000. Moet Food Safety Culture daarom opgenomen worden in de wetgeving (EU Verordening 852/2004)? Da’s een andere vraag. Hoe ga je dat wettelijk afdwingen? Mijns inziens is het 100 keer belangrijker om te werken aan goede communicatietools binnen je bedrijf. Doe dat, en de cultuur volgt vanzelf.

Meer tips over de implementatie van food safety culture in jouw bedrijf

Alexander Platteeuw