Mijn (food) factory of the future

Wat is jouw lievelingsfilm? Eén van mijn all-time-favourites is zeker The Matrix (ondertussen al van 1999; man, ik word oud). Pure science fiction, of toch niet? Elon Musk, baas van Tesla en Space X, gelooft dat we daadwerkelijk in een computer simulatie leven. Over dat laatste spreek ik me niet uit. Maar, ik vind het idee wel knap: hoe scenaristen alle remmen losgooien, en, los van alle bestaande conventies, met een verhaal op de proppen komen dat zó ver afwijkt van wat we vandaag kennen, dat je denkt: “Welk straf spul hebben die gesnoven?”. Eigenlijk is dit de definitie van een goede science fiction schrijver (zonder het snuiven dan). Bekijk in dat opzicht ook eens Gattaca uit 1997, of Her uit 2013. Stuk voor stuk films die mij nadien tot nadenken zetten. “Hoe komen die scenaristen er in godsnaam op?”.

Van de film naar de realiteit

Onlangs zag ik op Linkedin een filmpje over de logistiek bij Alibaba, één van de grootste retailers ter wereld ondertussen. Ook hier werd ik van mijn sokken geblazen, en kreeg ik het beeld voor mij van een aantal Chinezen tijdens een brainstorm die voor elkaar afgesproken hebben: “Vandaag zijn er geen grenzen. Alles kan, alles mag. Laat je creativiteit maar eens alle kanten op gaan. Hoe extremer, hoe liever.”

En kijk nu eens in eigen boezem. Hoe verlopen de zaken in jouw bedrijf? Hoe vaak worden de werknemers bij jullie uitgedaagd om eens “zot te doen”? Wist je bijvoorbeeld dat bij Google iedereen verplicht 20% van de werktijd moet besteden aan ándere zaken dan diegene die in de functiebeschrijving staan? Zo is bijvoorbeeld Google Maps ontstaan. De creativiteit van mensen is de motor voor vernieuwing. Maar is jouw bedrijfscultuur erop gericht dat je met nieuwe ideeën naar voren kán komen? Laat staan “durft” komen.

Vernieuwing? Hoera!

Vraag je je wel eens af of de dingen anders of beter zouden kunnen? Ja toch? En wordt dit dan ook uitgesproken? En in dank afgenomen? Waar zit jouw bedrijf op de schaal van socioloog Everett Rogers (zoals beschreven in zijn boek Diffusion of Innovations)? Statistisch gezien zal slechts 2.5% van de mensen direct mee zijn als er iets baanbrekends wordt voorgesteld (de Innovators). Samen met de Early Adopters kom je tot 16% van de massa die bereid is om de innovatie een kans te geven. M.a.w., als ik bij 100 bedrijven met een totaal nieuw concept komt, gaat in eerste instantie slechts 2.5% overstag. Dat is niet veel!

Als je dus morgen op je werk zegt dat vanaf nu de controles op de werkvloer met een iPad zullen gebeuren i.p.v. op papier, weet dan dat 84% niet echt enthousiast gaat zijn! Verandering betekent altijd weerstand. Je kan denken dat iedereen staat te popelen om papier door een iPad te vervangen, maar ik garandeer het je: je hebt het mis.

Hoe bereik je die vernieuwing dan tóch? De truc is om die 16% te vinden. Slijt je idee aan die mensen die open staan voor vernieuwing, en zij worden je ambassadeurs binnen het bedrijf. Je moet natuurlijk eerst de directie meekrijgen. Maar weet: ook bij de directie gelden de wetten van Rogers, zij het dan misschien in afgezwakte vorm. Een directie is namelijk een dermate kleine groep (waar statistiek dus niet direct geldt), en directieleden denken (of zouden toch moeten denken) van nature meer innovatiegericht. Nu ja.

Stel jezelf de vraag: gaan wij nog bestaan over 20 jaar als wij onze grenzen niet eens durven te verleggen?

Laat me je even meenemen in mijn fantasie over de fabriek van de (nabije?) toekomst.

Mijn factory of the future

Stel je voor: je grondstoffen worden door een zelfrijdende truck geleverd, en robots brengen ze naar de voorziene locaties. Diezelfde robots passeren een controlestation dat op basis van statistiek heeft bepaald welke goederen welke controles moeten ondergaan. Een operator voert controles uit en de data worden opgeslagen in het systeem. De goederen zelf worden in het warehouse geplaatst, waarbij uiteraard alle relevante gegevens in een centrale database zitten. Gegevens omtrent vervaldatum, lotnummer, identificatie, etc. zijn mee getransfereerd van bij de leverancier, via de blockchain technology. Diezelfde blockchain technology maakt dat alle transacties in een centraal systeem zitten dat de traceerbaarheid doorheen gans de keten waarborgt.

Aangezien een verkoopactie een order heeft gegenereerd in het systeem, vloeit hier automatisch een productie order uit, en materialen behoefte. Op het gewenste tijdstip dus brengen de robots de grondstoffen naar de productie, waar de machines al opgewarmd werden door het centrale onderhoudssysteem. Via een tool genre Google Glass en Cobots wordt de operator geholpen in zijn taken, en krijgt gerichte instructies. Tijdens de verschillende processtappen wordt automatisch aangegeven wanneer er een controle moet gebeuren. Alle resultaten hiervan worden gelinkt aan het lot in kwestie, zodat dit het eindproduct kan vergezellen richting klant. Tijdens productie zijn op de kritische plaatsen camera’s geplaatst die bij een afwijking een voorstel doen over het verder gebruik van het product. De volledige productiesnelheid is afgesteld op de snelheid van het inpakken, en vice versa. Inpakken en stapelen gebeurt via robots, waarbij onmiddellijk na afmelden de klant een bericht krijgt dat zijn product klaar is om af te halen. Eenmaal een bepaald volume is bereikt, wordt automatisch een driverless truck opgeroepen die de goederen kan komen afhalen.

Tijd voor reflectie

Hoe ver staat jouw fabriek daar van af? De vraag is niet óf iets dergelijks er komt, neen, het zal de vraag zijn Wanneer.

En wat met al die jobs dan die verloren zullen gaan? Dat is voer voor een volgende blog. Daar heb ik ook zo mijn idee over.

Wil je graag eens mee brainstormen over de toekomst van jouw bedrijf? Wil je graag mijn idee horen over hoe je je QA afdeling in de toekomst katapulteert?

Meer vragen over de blockchain technology (en hoe die onze wereld aan het veranderen is)?

Contacteer mij