Hou je van kunst

Hou je van kunst? Of ga je soms eens op zoek naar iets wat je mooi vindt? Bijvoorbeeld om in je living te hangen, ik zeg maar wat?

Ik wel. Ik schilder zelf, en vrij gepassioneerd zelfs, moet ik toegeven – het gebeurt al eens dat ik plots merk dat er al 2 uur verstreken zijn zonder het goed en wel te beseffen. Het geeft mij de kans om mijn hoofd volledig leeg te maken, en mij gedurende een paar uren volledig te focussen op die specifieke creatie van dat beeld dat in mij rondwaart. Je merkt het: ik geraak al op dreef door er alleen al maar over te vertellen.

Enfin, met dat in gedachten bezoeken ik en mijn lieve echtgenote al eens een kunstbeurs. Klinkt hoogdravend, I know. Maar goed, alles voor de kunst. Zo trokken we het voorbije weekend naar Art Brussels: the place to be als je een internationale kunstgalerij hebt, en dus claimt om “er iets van te kennen”. Welnu, nét dat was het wat mij zo enorm tegen stond (en wat mij al altijd ambetant maakt): dat sfeertje van “wij galerijen tegenover de domme massa”. Ik weet niet wat die galerij-houders allemaal doen op een weekdag, maar in het weekend hebben die het continu ontzettend druk met driftig tokkelen op hun laptop of smartphone. Niet opkijkend, zich niet bewust van de duizenden bezoekers rondom hen. Je voelt je bijna schuldig als je een vraag wil stellen. En o wee, je gaat toch niet naar de prijs vragen zeker? De galerist voelt er zich ineens zélf ongemakkelijk bij. Een zenuwachtig lachje ontspringt aan de lippen.

Kunst in de Colruyt

Stel je even voor dat je morgen in de Colruyt nergens prijzen geafficheerd ziet (dat is de manier van doen in de kunstwereld), en dat je bij het informeren ernaar een ontwijkend antwoord krijgt in de zin van “Dat ligt ergens tussen de X en Y euro, meneer.” Dat was het antwoord dat ik dus kreeg. Hoezo dan? Je weet als verkoper niet exact hoeveel iets kost? Toevallig op Art Brussels met je stand beland? De verkoopster laat haar antwoord volgen met een mysterieus glimlachje, het “weet je wel (knipoog, knipoog)”- gevoel insinuerend. Alsjeblief. Daar moet je het dan mee doen.

Waarom vertel ik je dit allemaal? Onlangs was ik bij een bedrijf waar de zaakvoerder op eenzelfde manier “communiceerde” met diens personeel. Ik ben slim en zij zijn dom. Ik weet alles best, en ik ga mij toch zeker niet verlagen tot iets uitleggen? Kwestie van een goede sfeer te scheppen…

Op welk niveau denk je dat het begrip Food Safety Culture staat in dát bedrijf? Mensen durven niks vragen, uit schrik om als “dom” te worden bestempeld. Ieder nieuw initiatief wordt met diep gefronste wenkbrauwen beoordeeld, en uiteindelijk uitgekleed totdat er niets meer van overblijft.

Ook dat is dus Food Safety Culture: een open communicatie-cultuur. Mensen stimuleren om hun gedacht te zeggen, om hun eigen fouten toe te geven, en om naar voren te stappen als ze het nodig achten. Komt er een goed idee uit, geef hen dan ook erkenning daarvoor. Maar voer zeker geen schrikbewind.

Tijd voor verandering?

De food safety cultuur moet van bovenaf komen, zoveel is duidelijk. Dit hoofdstukje (nieuw in BRC 8) enkel in de schoenen schuiven van de kwaliteitsdienst is je reinste onzin. Als de man aan het roer dictatortje wil spelen, vergeet food safety culture dan. Het heeft gewoonweg geen zin. Het komt erop aan de ganse organisatie mee in het bad te trekken. Welnu, de badmeester is je CEO, je bedrijfseigenaar, je managing director.